Όμως ο δάσκαλος θέλει ...τους ηθοποιούς του "τιραμόλες", θέλει να εκπαιδεύσει ανθρώπους που θα ...μπορούν να παίξουν τα πάντα, να "ξεβρακώνονται" πάνω στη σκηνή. Και ο δάσκαλος κοπιάζει να κάνει το μαθητή του ευάγωγο και εύπλαστο υλικό, να τον κάνει να μην ντρέπεται. Έλα όμως που μέσα στην τάξη μπορείς να διακρίνεις τους "τύπους" μαθητών που πάντα βρίσκεις σε οποιαδήποτε αίθουσα διδασκαλίας.
Δηλαδή:
Ο ντροπαλός: Πάντα κρύβεται και ακουμπάει πάνω στον τοίχο για να μη φαίνεται πολύ. Αυτόν ακριβώς ο δάσκαλος σπεύδει να τοποθετεί στο κέντρο της σκηνής, για να "αποτελειώσει" το φόβο του.
Ο αφηρημένος: "Τρώει" τιμωρία παίρνoντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο, εκείνον δηλαδή που απαιτεί τη μεγαλύτερη συγκέντρωση.
Ο πρόθυμος: Όταν ο δάσκαλος θέτει την άσκηση, είναι ο μαθητής που στο λεπτό έχει να προτείνει κάτι, κομπλάροντας τους άλλους.
Ο χιουμορίστας: Με μια ατάκα του είναι αυτός που κολλάει το δάσκαλο στον τοίχο.
Και... η ωραία: Η μαθήτρια-χάρμα οφθαλμών, που όταν σηκώνεται στη σκηνή οι άλλες σκάνε από τη ζήλεια τους. Προσοχή: δεν σημαίνει πως έχει περισσότερο ταλέντο.
Συμπέρασμα: Αφήστε τα ταμπού και τις ντροπές στο σπίτι, βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει, μεγαλώστε τα αυτιά σας και τα μάτια σας μπροστά στο δάσκαλο και χρησιμοποιήστε όλο το σώμα σας πάνω στη σκηνή. Ακόμη και αν δεν χειροκροτηθείτε μια μέρα από το πλατύ κοινό, αξίζει να χειροκροτηθείτε πολλές φορές από τους συμμαθητές σας.